شهید مهدی بختیاری از کشتی گیران باشگاه شهید منصور ستاری معمولاً برای افرادی که مشهور هستند و یا به‌عنوان «اسطوره» در عرصه‌ای از جامعه مطرح می‌شوند، سردیس یا تندیس می‌سازند و یا این‌که کوچه، خیابان یا مکانی را به نام آن‌ها می‌کنند؛ در میان ورزشکاران هم معمولا رسم این‌گونه است که گاهی ورزشگاهی را بهنام یک قهرمان یا اسطوره ورزشی می‌کنند. در میان ورزشکاران، علاوه بر اسطوره‌هایی که به‌خاطر کسب عناوین و افتخارات قهرمانی وجود دارند،
اسطوره‌های دیگری نیز هستند که به‌دلایل دیگری مورد احترام قرار می‌گیرند. ورزشکارانی که «ورزش پهلوانی» را به «ورزش قهرمانی» ترجیح می‌دهند اگرچه که ممکن است در این راه نیز مدال‌های قهرمانی زیادی را کسب کنند اما زمانی که باید میان «قهرمانی» و «پهلوانی»، یک راه را انتخاب کنند، ترجیح می‌دهند تا پهلوانی قهرمان باشند به جای این‌که صرفاً قهرمان شوند.
زیرا فردی که صرفاً به‌دنبال قهرمانی است، ممکن است زمانی به یک جایگاهی برسد که برای دستیابی به عناوین و مدال‌های بالاتر، مجبور شود تا اعتقادات و حتی ملیت خود را بفروشد اما پهلوان، همیشه پهلوان است، چه در سکوهای قهرمانی جهانی باشد چه در زورخانه‌ای در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهری کوچک، مهم این است که مرام پهلوانی‌اش را حفظ کند.
در میان پهلوانان، کسانی بودند که مرام پهلوانی را به اوج خود رساندند و علاوه بر رفتارهای غیرت‌مندانه و جوانمرادنه‌ای که نه فقط در میادین ورزشی، بلکه در تمام میادین زندگی، از خود نشان دادند، ناگهان به همه زندگی خود پشت پا زدند تا این پهلوانی و زور بازوی خود را در راهی خرج کنند که خریدارش خداست.
وقتی حرف از جوانمردی می‌آید، ذهن‌ها به سوی «پوریای ولی» معطوف می‌شود؛ آری! درست است «پوریا» هم جوانمرد بود، اما «مهدی بختیاری » هم در جوانمردی، چیزی از «پوریای ولی» کم نداشت.
از این دسته پهلوانان زیادند، پهلوانانی که گمنام هستند و همین گمنامی است که بر ارزش پهلوانی آن‌ها افزوده است
نفر اول ایستاده از چپ شهید حاج مهدی بختیاری
